Жывіце, вёсачкі, не памірайце...
Жывіце, вёсачкі, не памірайце,
Бо разам з вамі знікне мова.
Нашчадкі родныя, хавайце,
Шануйце кожна наша слова!
Засохне бор, здзічэе сад,
Іх чалавек пасадзіць знову.
Ці зможам мы вярнуць назад,
Як знікне, матчыную мову?
Яе з экрана не чуваць,
Па-руску там вядуць размову.
І "зоркі" любяць скавытаць
Пра "Happy end" англійскай мовай.
На помніках, быццам чужым,
На развітанне пішуць словы
"вас любим, помним и скорбим"
Другою мовай - ганаровай.
Чаму ж мы памяць не шануем,
Бо прашчуры здаўна казалі
Аб тых, хто адышоў "сумуем"
І моўчкі ля крыжоў стаялі.
Засохне бор, здзічэе сад...
У кожнага свой шлях жыццёвы.
Не дай нам Бог, каб мы назад
Вярталі згубленую мову.
МАЯ МОВА
Мая родная мова.
Я іду да цябе.
Будзе шчырай размова
Аб жыцці і ганьбе,
Будзе доўгім, бясконцым
Адкрыццё хараства...
Мая мова - як сонца
І як тая трава.
Што парой веснавою
На лугах дываном...
Знічкай - ноччу з табою,
Цёплым водарам - днём.
Родныя словы
Яны даспадобы мне, хай і старыя,
Не толькі ў гучанні хвалюючы змест.
Як многа гавораць мне назвы такія —
Мінск,
Пінск,
Брэст.
Калі паразважыш, няцяжка дазнацца,
Бо сведчаць на ўсю неабсяжную шыр,
Што продкі любілі спакойную працу —
Шклоў,
Клецк,
Мір.
А вораг находзіў, — бязлітасна білі,
Трываць не хацелі абразы і слёз,
I разам з Бярозаю катаў тапілі —
Пціч,
Друць,
Сож.
Дзяды і бацькі нашу мову стваралі,
Каб звонка звінела, была, як агонь.
У сёлаў імёны, як гукі цымбалаў, —
Блонь,
Струнь,
Звонь!
Родная мова
З легендаў i казак былых пакаленняў,
З калосся цяжкога жытоў i пшанiц,
З сузор'яў i сонечных цёплых праменняў,
З грымучага ззяння бурлiвых крынiц.
З птушынага шчэбету, шуму дубровы,
I з гора, i з радасцi, i з усяго
Таго, што лягло назаўсёды ў аснову
Святынi народа, бяссмерця яго, –
Ты выткана, дзiўная родная мова.
Няма на зямлi таго шчасця i гора,
Якога б ты нам перадаць не магла.
Няма такiх нетраў, глыбокага мора
I гор, праз якiя б ты не правяла
Мяне на радзiму, туды, дзе сягоння
Стаiць акрываўлены вораг з пятлёй
Над спаленай хатай, над родным загонам,
Над будучыняй і песняй маёй –
Над тым, што было i што век будзе вольным.
Народ пранясе цябе, родная мова,
Святлом незгасальным у сэрцы сваiм
Праз цемру і годы змаганняў суровых.
Калi ж ападзе і развеецца дым
I нiвы васкросшыя закаласяцца, –
Iзноў прашумiш ты вясновым дажджом,
Iзноў зазвiнiш ты у кожнай у хаце,
Цымбалам дасi iх сарэбраны гром
I вусны расквецiш усмешкай дзiцяцi.
Маёй мове
Мове маёй
Не прадам,не згублю,не здраджу,
Пакуль сэрца маё рытміць.
Хай плююць ,няхай сажай мажуць,
Падыму, абатру, дам жыць!
Не дам пэцкаць нязграбным зманам,
І смяяца ,дурнець уздагон.
Толькі тых ,хто сказау “зламана”,
Бы папер з Беларусі вон.
Кветкі слоу упляту у вяночкі,
Каб раздаць на увесь прасцяг.
Ты есць дзень і святло уночы,
Наш статут карані і сцяг!
У мове нашай слоў брыдкіх няма.
У мове нашай слоў брыдких няма.
Чаму? Хіба не умелі мы сварыцца?
Шукала доўга, толькі ўсё дарма,
ці можа не знайшла, каб не змыліцца?
Затое так прыемна прачытаць -
"лагодная","пяшчота" або "знічка"
і зранку ўсіх усмешкаю вітаць...
Як было б добра, каб ўвайшлі ў прывычку.
У кожны дом па гуку, пакрысе,
Як мары, беларускай мовы словы
Зляціцеся!.. Каб ведалі ўсе!…
І чулі…Беларусаў!..Па размове…
Мінск.29.09.2015г.
Людміла Воранава Супрун.
Кажуць, мова мая памірае...
Кажуць, мова мая памірае,
Але верыць я ў то не хачу.
Беларусь, кажуць, век аджывае -
Зубы сцісну я і прамаўчу.
О, мова мая! Ты - як сонца,
Бо ты свеціш жыццё ўсё мне.
Я цябе ўслаўляю бясконца,
Гімны гучна спяваю табе.
Мілагучная і непаўторная,
Даняслі праз вякі нам цябе.
Адзіная наша і родная,
Я хачу, каб гучала й цяпер
Ты ў кожным кутку Беларусі,
Каб народ шанаваў зноў цябе
І казаў: "Мовы не адракуся,
Бо яна - мая радасць, мой смутак, мой хлеб".
Няхай вырвуць мне сэрца, паставяць пад кулю,
За Радзіму няхай мяне будуць страляць -
Я не здраджу табе, бо бясконца люблю я.
Паміраючы, буду цябе ўслаўляць.
Каб мову шанаваць, яе патрэбна ведаць!
1
Каб мову шанаваць,
Яе патрэбна ведаць!
Каб не дэмагаваць,
Што ў тым віна суседа.
Штодзённа размаўляць,
Вучыць з калыскі дзетак,
Тады будзе квітнець
Яна на ўзроўні кветак…
2
Чытаць на ёй, пісаць,
Жадана без памылак,
Каб сорам не спазнаць
Ад кпінаў і ўхмылак.
Адносіцца заўжды,
Так, як да роднай маці,
Тады і праз гады
Яна не згіне ў гаці…
3
Бо мова - гэта хор,
З мелодыяй народа,
Дзе мудры дырыжор
Зямля яе, прырода…
Ад нашых галасоў
Залежыць выкананне
І ці пазнаюць хор
Сярод усяго гучання?..
Каб мову шанаваць,
Патрэбна не маўчаць!
І каб народ нямы,
Як хор, загаманіў!
Беларуская мова
Пра мову спрэчкі весці нам не трэба,
Бо так ужо заведзена здаўна,
Святыя словы - Хлеб, Матуля, Неба -
Нібы малітву, нам дае яна.
І брыдкіх слоў не знойдзеш у нашай мове,
Шукаць – калі не верыце – дарма,
Такіх вы не пачуеце ў размове –
У беларускай, проста, іх няма.
Ёсць дзесьці мовы лепшыя? Не верце!
Хоць сто краін вам прыйдзецца прайсці,
Але за беларускую – паверце -
У свеце мілагучней не знайсці.
Дзмітрый Краскоўскі (п.Івянец)
Будзе слоту абвяшчаць прагноз...
Будзе слоту абвяшчаць прагноз,
Лістабой учыніць ператруску.
Песняй, што расчуліла да слёз,
Я прыму цябе па-беларуску.
Краю блаславёнага дачка,
Дзякуй лёсу,
маю не ў нагрузку —
Зорны крыж Мацея Бурачка...
Ты ўва мне прызнаеш беларуску?
Сто разоў шукай другой красы,
А тым больш што свет даўно не вузкі!
...Ды калі ты не бязродны сын —
Гавары са мной па-беларуску.
Час — вар'ят, шалёнае таксі.
Толькі ўсё ж не мыслю я аб спуску.
Кажаш, што магілы зараслі?
Памаўчы са мной па-беларуску.
Мясцовыя словы
Падручнік з слоўнікам міне.
Яно заўседы дома.
Асобна у памяці жыве.
Мясцовае то слова.
