Размаўляць па-беларуску
Апошні цьвік сёньня забілі
У труну, куды паклалі мову,
І тэрарызмам абвясьцілі
Усё, што з беларускім словам
Але ня з вашага я царства
На вашыя законы мне пляваць!
Хоць,нават, вырвеце гартань мне з горла,
Па-беларуску буду размаўляць!
Родная мова
Не знайсці ў свеце з ёй падабенства.
Яна – з роду крынічак бруістых
І адтуль, дзе пражыта маленства,
Ад людзей дабрадзейных і чыстых.
З баравых, балацяных сцяжынак,
Што ля Хойнік – глыбінкі палескай,
Ад дакосін, дакопак, дажынак
І ад песень тужліва-балесных.
Ад блакітных і ясных азёраў...
Дабрыня яе – ў мудрых паданнях,
А краса – ў васільковых узорах,
У ліпнёвых, сунічных світаннях.
На Палессі, ў Гародні, пад Мінскам
Яна лашчыць душу адналькова.
Мая спадчына, гонар і мараў калыска,
Мілагучная, шчырая, добрая мова.
Я не валодаю мовай
Я не валодаю мовай –
Мова валодае мной.
Чую, здаецца, па новай
Гукаў абуджаных строй.
Мова мяне вывучае:
Хто я, чаму і куды?
Сумнай усмешкай страчае
Цераз бязмоўя гады.
Нешта мяне падштурхнула,
Нехта вядзе за руку.
Роднае слова кранула,
Каб апынуцца ў радку.
Просіцца верш на паперу,
Птушкаю б'ецца ў акне…
Здолее мова, я веру
Вывучыць зноўку мяне.
27.05.2015
Ні ў ад, ні ў рай без роднай моў.
Оно вж в Одрыжін
Мне снілся сон. Я вот, другой!
На куртачке ш чаво-т ангельскэ?
І размаўляю я аб чом!
Аб Нінках с Тэклі ш.
Да! Нет пределав і краёф
РадзімКі сь бесаў.
Бо нашо відаты 5 моў.
З інш ваплаўШчэняў.
Мні ж адрадзіці хоць бык во:
ГалінКі зь вітьте.
А мой Бірозаўскі раён –
Куды він діныця!
Ах, айн-цвай-драй! Нямецкі ш воўк
Мяне радзімШыс.
Чаго ш ва ў сне я брыт ужо?
Вець не й вучыў плій.
Так. Ведаць бы хоць свой Істок:
Ну, тыя жыцьці.
Ды атвечают: э, ф шызоўнь
Павінен быць ты!
Даруй, браток. Алесь з балот.
Там гольшыны сцік ш,
Шо ты й поздужав бы з С-100
Йіх залупыты.
Ну, й зарэ добрынько в сфін фсё.
Одны пустыні.
І ек зайідь в свой Сухі Бор.
Там Анті-Нінкі сь!
І мэнэ Ніна збережот
На небесі ці.
Но… я шчэ зйіздыв бы до той,
Танюшк, в Адрыжын.
… Да ніті порваны ужо:
Родне мні пцічка ш!
І обнымы іх.
Хоть з маскалів ты.
Наша мова
Мова родная, мова дзядоў!
Іншай мовы мы сэрцам ня чуем.
Мілагучнасьцю любых нам слоў.
Быццам музыкай душу чаруем.
Мы за вокнамі дзень залаты,
Нашых рэкаў пявучыя хвалі,
Роднай хаты сьвятыя куты
Ў гэтай мове раз першы назвалі.
Наша мова – спатканне,
З казкай, ў цудным дзецкім сьне.
Наша мова – каханне, што прыходзіць да мяне.
Любай песьняй старою гучыш,
З-над калыскі, за гадоў тых дзяціных;
Салаўіным разьлівам ўначы,
Звонам хваляў прыткой ручаіны.
З-пад вясковых прыветлівых стрэх
Мілагучна зьвініш ад сьвітання;
Бы дзявочы, рассыпчысты сьмех,
Быццам першае ў сэрцы каханне!
Наша мова – спатканне,
З казкай, ў цудным дзецкім сьне,
Наша мова – каханне, што прыходзіць да мяне.
Сьвяты прадзедаў ты нам адказ,
Якім слаўна ў харомах гудзела!
Ты як неба, як сонца для нас –
Быццам наквеццю сад заінелы.
Мова родная, мова дзядоў!
Іншай мовы мы сэрцам ня чуем.
Мілагучнасьцю любых нам слоў,
Быццам музыкай душу чаруем.
Мова мая...
Мова мая...
Нібы гнаная ледзі,
Ў замку,
Дзе подых далёкіх вякоў,
Просіць у Бога
Шчасьця народу,
А нацыі нашай
З руінаў паўстаць,
З духоўнага рэзруху,
Ў які цягам стагодзьдзяў
Укінулі Край Беларускі віжы
З Усходу і Захаду,
Поўначы й Поўдню -
Давесьці хацелі:
"Беларусаў няма!"
Мы ёсьць!
Мы былі!
Мы ня зьнікнем ніколі! -
Як бы таго хтосьці зь іх не хацеў.
А моцы ў змаганьні
Нам дасьць сіла духу,
Прыгажосьць нашай мовы,
Краіны прасьцяг...
Можа, яно i не нова
Можа, яно i не нова
Мiлая мамiна мова
Ай, каб ты была здарова
Так я цябе калыхаў
Гэтыя простыя словы
Я пасля доўгiх вандровак
Дзiўнай парой вечаровай
Усё спяваў i спяваў
Госцi, праходзьце у хату
Сёння я шчодры, багаты
I усяму даю рады
Бо Боскi мiр у душы
Возьмем жалейку i дуду
Скiнем нудоту-маруду
Сам я скакаць сёння буду
А ты хоць нагой варушы
Ох, весялуха-весёласць
Сёння смяецца ўся воласць
Недзе падзелася квёласць
I абрыднеўшы ўсiм жаль
Ёсць i прычына, канешне
Дзе капыты – там i клешнi
Дзе валасы – там i плешы
Вось якi сёння ў нас баль
Ах, беларусе, уцешся!
Сёння уволю наешся
Сала кавaлак з яешней
Чаркай гарэлкi запi
Мове i матчынай песне
Вы не давайце заплеснець
Ну, а падлога не трэсне
Як яе ў скоках не бi!
Скарына
Асветнік, вучоны
I першадрукар,
Наш гонар —
Францішак Скарына.
Запомні ўсім сэрцам
Як велічны дар
Радзімы
Славутага сына.
Праклаў ён дарогу
Да Слова, Святла,
За Матчыну Мову
Паклікаў змагацца,
Каб вольнай заўсёды
Між вольных магла
Дзяржаваю
Белая Русь
Называцца.
МАЯ МОВА
Мая родная мова.
Я іду да цябе.
Будзе шчырай размова
Аб жыцці і ганьбе,
Будзе доўгім, бясконцым
Адкрыццё хараства...
Мая мова - як сонца
І як тая трава.
Што парой веснавою
На лугах дываном...
Знічкай - ноччу з табою,
Цёплым водарам - днём.
У мове нашай слоў брыдкіх няма.
У мове нашай слоў брыдких няма.
Чаму? Хіба не умелі мы сварыцца?
Шукала доўга, толькі ўсё дарма,
ці можа не знайшла, каб не змыліцца?
Затое так прыемна прачытаць -
"лагодная","пяшчота" або "знічка"
і зранку ўсіх усмешкаю вітаць...
Як было б добра, каб ўвайшлі ў прывычку.
У кожны дом па гуку, пакрысе,
Як мары, беларускай мовы словы
Зляціцеся!.. Каб ведалі ўсе!…
І чулі…Беларусаў!..Па размове…
Мінск.29.09.2015г.
Людміла Воранава Супрун.
Слова
Слова – радасць, слова – чары,
Вобраз вечна юных вёсен,
Ёсць ты ўсюды: у сонца, у хмары,
Ты глядзіш праз неба просінь.
Лашчыш слых мой, слова ззянне,
Атуляеш сэрца ласкай,
Ноч і вечар, дзень, світанне,
Абняло ты, слова-краска.
